Bedri Rahmi Eyüboğlu, “Yaşadım”

Bedri Rahmi Eyüboğlu, “Yaşadım”Şiir ve Desenler, Ada Yayınları, 1977

Paul Valéry

“Elveda! dedi ölmekte olan adam,-önünde tuttukları aynaya. Bundan böyle görüşmeyeceğiz.” Paul Bowles – The Sheltering Sky üzerinden Paul Valèry
“Hiçbir zaman sandığım gibi değilim. Kendim sandığım varlık bile durmadan değişiyor, öyle ki, çoğu zaman, ben birleştirmesem, sabahki varlığım akşamki varlığımı tanımayacak. Hiçbir şey benim kadar farklı olamaz benden. Ancak bazı bazı, yalnızken görünür derinlik gözlerime. Ancak o zaman köklü bir sürekliliğe ulaşırım; ama o zaman da yaşamım ağırlaşıyormuş, duruyormuş, varlığım sona erecekmiş gibime gelir.

Googoosh – Lalaei

O, 1970’li yıllarda İran’ın en sevilen kadın şarkıcısıydı. Onlarca albüm çıkardı, 500’den fazla filmde oynadı. Ancak 29 yaşında ve kariyerinin zirvesindeyken, ülkesinde rejim değişti. İran’ın yeni yönetimi, önce şarkılarını yasakladı, sonra onu, “evlilik dışı bir ilişki sürdürdüğü” gerekçesiyle hapse attı. Dönemin tüm sanatçıları yurt dışına kaçtı. Fakat o, bütün yaşadıklarına rağmen ülkesinde kalmayı tercih etti.
“Herhangi bir otokrat rejiminde, gücün sahibi olanlar git gide, gücün verebildiği hazların deneyimleri ile birlikte, daha zalim bir hal alırlar. İnsanlar üzerinde kurulan güç, insanlara yapmayacakları şeyi yaptırma yoluyla gösterildiği için; güç aşkıyla harekete geçmiş olan insan tutkuya müsaade etmek yerine acı vermeye eğilimlidir.” (Bertrand Russell, Nobel Ödülü konuşmasından)

La piedra de la paciencia

—  Hissettiğim, şeytânî değil. Hastalandığından ve ona her şeyi anlattığımdan beri, hissettiğim, rahatlamak. Garip değil mi? —  Anlattıkların bana çocukluğumu hatırlatıyor. Babam bir taştan bahsederdi. Efsanevî ve sihirli bir taş. Derdi ki: ‘O taşı bulursan, ona sırlarının verdiği ıstırabı anlat. Taş seni dinler. Başkalarına anlatmaya cesaret edemediğin ne varsa, taşa söyle, onunla konuş. O bütün

Birhan Keskin – Milonga

Hayal gücümün ürünleri arasında artık yaratıdan çok, hatırlama var.(Syf 31) İtiraflarımı yazdığımda artık yaşlanmış, hepsini denediğim hayatın boş zevklerinden bıkmıştım. Kitabımı hiçbir belgeye dayanmadan yazıyor, yalnız belleğime başvuruyordum. Belleğim anıları çoğunlukla anımsıyor, bazen de eksik anımsıyordu ve ben bu boşlukları bu anıların yerini doldurmak için hayal ettiğim, ancak onlara ters düşmeyen ayrıntılarla dolduruyordum. Hayatımın mutlu
Otelde konaklayan yalnızca iki Amerikalı vardı. Odalarına gidip gelirlerken merdivende yanlarından geçtikleri insanların hiçbirini tanımıyorlardı. Odaları ikinci katta denize bakıyordu. Parka, savaş anıtına da bakıyordu. Parkta büyük palmiyeler, yeşil banklar vardı. Hava iyi olduğunda her zaman şövalesiyle bir ressam oluyordu. Ressamlar palmiyelerin gelişme biçiminden, parklara ve denize bakan otellerin canlı renklerinden hoşlanıyorlardı. İtalyanlar savaş anıtını

Uzun İnce Bir Yoldayım

Cem Karaca’dan Barış Manço’ya, Aşık Mahzuni Şerif’ten Muazzez Ersoy’a kadar, bugüne değin yetmişten fazla albümde yer almış, canlı performansları da eklersek yüzlerce kez yeniden yorumlanmış türkünün, 101 farklı sesin içinde bulunduğu 24 çiçeğini ilgililere sunuyorum. Uzun ince bir yoldayımGidiyorum gündüz geceBilmiyorum ne haldeyimGidiyorum gündüz gece Dünyaya geldiğim andaYürüdüm aynı zamandaİki kapılı bir handaGidiyorum gündüz gece