“Bir kişi takdir edilmekten çok takdir etmeyi arzu etmeli” diyordu şair Lucille Clifton (27 Haziran, 1936–13 Şubat, 2010) 1992 yılında Şairler & Yazarlar adlı dergiye verdiği röportajda. Ve o gerçekten de takdir edenlerden oldu -yarım asırdan fazla bir süre boyunca Clifton, Afro-Amerikan tecrübelerinin, kadın vücudunun ve insan ruhunun eşi benzeri olmayan ve istikrarlı destekçisi oldu. Kendini şair olmaya adamış ve daha sonra Maryland’in ödüllü şairi olacak bu devlet memurunun bir şair ve sanatçı nesli üzerinde büyük bir etkisi vardır. Onun eserleri bugün hala, hayatın sert noktalarını büyük bir parlaklıkla yumuşatmaya devam etmektedir.
Geraldine R. Dodge Şiir Festivali’nden olan bu ses kaydında, Clifton en yürek delip geçen şiirlerinden biri olan “Kutlamayacak mısın benimle” adlı şiirini okuyor.
Kutlamayacak mısın benimle
böyle bir hayatı ne hale getirdiğimi? Bir numunem yoktu.
babylon’da doğdum
beyaz değildim ve bir kadındım
kendimden başka kim olmayı umdum?
kurdum
gün ışıkları ve çamur arasında bir köprü,
bir elim sıkıca tutuyor
diğer elimi; gel kutla benimle
her gün beni öldürmeye çalışıp da
başarısız olan her şeyi
Maria Popova
Çeviri: Hande Karataş